கைப்புள்ளையோட சென்னைப் பயணம்

அநியாயம், அராஜகம், அக்கிரமம், சகிக்கமுடியாத டார்ச்சர் இவை எல்லாவற்றையும் ஒரு சேர அனுபவிக்க வேண்டுமென்றால் இந்த விடுமுறைகாலத்தில் எதாவது ஒரு நகரத்துக்கு ஆம்னி பஸ்ஸில் பயணம் செய்து பாருங்கள்.

போனவாரம் மதுரையிலிருந்து சென்னைக்கு திரும்பவேண்டியிருந்தது. மதுரையிலிருந்து கிளம்பும் போதே காலெண்டரில் என்னுடைய ராசிக்கு வடக்கில் சூலை என்று எழுதியிருந்தது. அதையும் மீறி இப்படி சூனியம் வைத்திருப்பார்கள் என்று யாருக்குத் தெரியும்? பெரியார் பஸ் ஸ்டாண்டில் ஆம்னி பஸ் பிடிக்க சென்ற போது, நான் வழக்கமாக பயணம் செய்யும் டிராவல் ஏஜென்சிகாரர், டிக்கட் 600 ரூபாய் என்றார். வழக்கமாக 380 ரூபாய் தானே வாங்குவீங்க என்றதற்கு, “அது போன மாசம், நான் சொல்றது இந்த மாசம்” என்று வசனம் பேசினார். நாம என்னமோ தேவையே இல்லாம ஆணி புடுங்க வந்தமாதிரி எகத்தாளமாகப் பார்த்தார். சரி விடுங்கடா என்று 600 ரூபாயைக் கொடுத்து டிக்கட் வாங்கினேன்.

நானாவது பரவாயில்லை. பயணம் செய்வது வடஇந்தியர்கள் என்றால் நம்ம ஆட்கள் தலைக்கு மொட்டையடித்து, சந்தனம் தடவி, ரெண்டு காதிலும் ஒரு முழ பூவை சொருகிவிடுவார்கள் போல. நான் பயணம் செய்த அதே பேருந்தில் நான்கு வடநாட்டவரும் வந்திருந்தனர். அவர்களிடம் ஆளுக்கு 900 ரூபாய் வாங்கியிருந்தனர். இதைக்கேட்டு நமக்கு 300 ரூபாய் மிச்சம் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். ஆடு அதுவாவே வந்து பிரியாணி ஆகரேன்னா நம்மாளுங்க விடவாப் போறாங்க?

இவ்வளவு கொடுத்து பயணம் செய்கிறோமே அமர்கின்ற சீட்டாவது நல்லாயிருக்குமா என்றால், எனக்கு வாய்த்த இருக்கையில் புஷ்பேக் துருபிடித்து ஒரே நிலையில் இருந்தது. சீட்டில் உட்கார்ந்தால் வழுக்கிக்கொண்டே சென்றது. நானும் பல ஆங்கிள்களில் நிலையாக உட்கார முயற்சித்து தோற்றுப்போனேன். இதற்க்கிடையில் எனக்கும் என் பக்கத்து ஸீட்காரருக்கும், எங்க ரெண்டு பேருக்கும் பொதுவான ஸைடு கைப்பிடியை யார் ஆக்ரமித்துக்கொள்வது என்று ஒரு மௌனயுத்தமே நடந்தது. சைக்கிள் கேப்பில் நான் என்னுடைய செருப்பை ஓரமாக கழற்றி வைக்கும் போது கைப்பிடியை அவர் ஆக்ரமித்துக்கொள்ள, வடை போச்சு!

எப்படியோ சென்னை போய் சேர்ந்தால் போதும் என்று மனதை தேற்றிக்கொண்டு உறங்க முயற்சித்தபோது நான் எதிர்பார்க்காத பயங்கரம் நடந்தது. அந்த பஸ்ஸில் இருந்த பாடாவதி டிவியில் “குருவி” படத்தைப் போட்டு எனது கனவினை வேட்டையாடி விட்டார்கள். என் தலைக்கு நேராக இருந்த ஸ்பீக்கரில் 10 நிமிடத்துக்கு ஒருமுறை வில்லனும் விஜயும் மாறி மாறி அடித்தொண்டையில் சவால் விட்டு என்னை பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தனர். உறக்கத்துக்கு இடையே கண்விழித்துப் பார்த்தால் விஜய் எதோ ஒரு மலையிலிருந்து இன்னொறு மலைக்கு தவ்விக்கொண்டிருந்தார். அதைவிடக் கொடுமை, எனது பக்கத்து சீட்காரர் அதை மெய்மறந்து ரசித்துக்கொண்டிருந்தது தான். காலைல போன உடனே, பக்கத்து சீட்காரரைப் பத்தி ஒரு கண்டனத் தீர்மானத்தை ப்ளாக்கில் எழுதியாகனும் என்ற சபதம் எடுத்தேன்.

இதையும் தாங்கிக்கொண்டு இரும்பு மனதுடன் பயணம் செய்த என்னை, அதிகாலை மூணு மணி வாக்கில் விழுப்புரம் பக்கத்தில் உணவகம் என்ற பெயரில் உள்ள பழைய காயலாங்கடை வாசலில் நிறுத்திப் படுத்தினார்கள். தண்ணீரில் சில சொட்டு பாலைக்கலந்த கலவையை எட்டு ரூபாய்க்கு விற்றனர். சும்மா ஒன்னுக்கிருக்க டாய்லெட் பக்கம் ஒதுங்கினால் ரெண்டு ரூபாய் கேட்டு மிரட்டினார்கள். பெண்களுக்கு மூன்று ரூபாயாம் (எனக்கு ஒரு ரூபாய் மிச்சம்). பத்து ரூபாய் தண்ணீர் பாட்டிலை 16 ரூபாய்க்கு விற்றார்கள். சுற்றிப்பார்த்தால் 10-15 பஸ்ஸில் என்னைப் போன்றே பல லகுடபாண்டிகள் அந்த மொக்கைக்கடையில் தெரிந்தே ஏமார்ந்துகொண்டிருந்தனர். நேரங்கெட்ட நேரத்தில் கூட டிரைவரும் கண்டக்டரும் ஓசி சாப்பாடு சாப்பிட்டுவிட்டு திருப்தியாக தம் அடித்துக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களிடம், “அண்ணே, தாம்பரத்துக்கு அஞ்சு மணிக்கெல்லாம் வண்டி போகுமா?” என்று கேட்டதற்கு, ஆறு மணி ஆயிடும் என்றார்கள். “வண்டி ஏறும்போது நாலு மணிக்கெல்லாம் கோயம்பேடுக்கே போயிடும் என்று ஏஜென்ஸிகாரன் சொன்னானே…” என்றதற்கு, “போகும்; ஆனா போகாது..” என்ற ரீதியில் பதிலளித்து கடுப்பேற்றினார்கள்.

எப்படியோ எல்லாவற்றையும் சகித்துக்கொண்டு ஆறு மணி போல தாம்பரம் வந்திறங்கினால், “எங்க சார் போகனும்?” என்று கேட்டவாறு முகமூடி போடாத கொள்ளைக்கூட்டமாக ஒன்றுக்கு நான்கு ஆட்டோக்காரர்கள் எனக்கு முன்னே முட்டிக்கொண்டிருந்தனர். நானும் எவ்வளவு நேரந்தான் பர்ஸ்ல பணம் இருக்கறமாதிரியே நடிக்கறது? முடியல… அழுதுட்டேன். (சென்னையில இருந்து மதுரைக்கு கவர்ன்மென்ட் பஸ்ல போனது இதைவிட பெரிய சோகக்கதைண்ணே… மனசத் தேத்திக்கிட்டு அப்புறமா அந்தக்கதைய சொல்றேன்)